دلم به شدت برایش تنگ شده و همینکه درست شود برمیگردم به بلاگفا.
ها ها ها،الان این وبلاگ از طرف بیان مسدود میشود!
اما قبل از مسدود شدن (!!) بگذارید حرف هایم را هم بزنم.
اینجا خیلی رسمی است. همینکه آدم می آید تویَش حس میکند بار بزرگی بر دوشش است و زیر نظر جامعه ی علمی و ادبی فعالیت میکند.
یعنی میگویم آدم نمیتواند چرت و پرت بگوید.
و این خیلی بد است.
من فقط باید ذهنم را خالی کنم و این کار بلاگفاست!
بلاگفا مرا کافیست...
هِی تو!
نه نه! شما نه، آن کسی را میگویم که الان فکر میکند من حواسم نیست و دارد از سالن خارج میشود.
بله! اینطور با تعجب نگاهم نکن که خودت خوب میدانی میخواهم چه بگویم. و حتی خوب میدانی چه آهنگی را در انتها میخواهم بنویسم.
تو به من چه داده ای؟
همه میگویند به آن ها چیز های خوب و فراموش نشدنی ای دادی که هیچ گاه از هیچ صراطی نمیتوانستند به آن ها دست یابند. و من پوکر فیس مینگرمشان و هیچ نمیگویم.
الان باید بخوابم اما نمیتوانم.
سر و ته هم شدم اما نتوانستم.
حالا به من چه داده ای؟ و حتی دو هفته ی دیگر من را از «امید» هم محروم میکنی...هه! مثل ابنکه تا الان موفق شده ای! من خودم را شکست خورده میدانم!
و میزنم توی دهان هرکس که بگوید این راه شکست ندارد!
Did I ask too much?
More than a lot?
You gave me nothing now
It's all I've got.
هی تو! خودِ عزیزم!
بیا اینجا رو بکن بهترین جای ممکن.
که حس کنی خونه‌ات هست و با شلوار کردی هم میتونی توش قدم بزنی.
گند نزن بهش مثله هزاران مکان قبل! (نویسنده از آرایه ی اغراق استفاده میکند.)
به یه جا نیاز داری که راحت باشی کاملا!
و دچار خود سانسوری هم نگردی! خود سانسوری چیه؟ اینکه به خاطر چیزی که آبرو نام داره از احساساتش چیزی نمیگه!
همیشه میترسم!
از چه؟
ازینکه آدم هایی که هر روز نمیبینمشان را گم کنم.
سعی میکنم خودم را با گره های متعدد وصل کنم بهشان و تعداد گره ها را هم افزایش بدهم.
والله قسم 90درصدشان هیچ جای زندگی ام به دردم نمیخورند که بخواهم نگه شان دارم. اما میترسم رهایشان کنم بروند پی زندگی شان و خودم گیچ و مبهوت بمانم و زندگی ام پیش نرود! ربطش را خودم نمیدانم!
آدم های مجازی هیچ وقت به طور خیلی واقعی توی زندگیت نبوده اند که اکنون گم کردنشان چنان اهمیتی داشته باشد! (دوستان مجازی را نمیگویم که اصلا اسم دوست رویشان است!)
خیلی از آدم های مجازی مثل آدم های واقعی توی محل کار و مسیر رفت و آمد هر روزه ات هستند. بود و نبودشان فرقی نمیکند که از گم کردنشان بترسی. اما من میترسم. من اینجا سرم را بالا گرفته ام و میخواهم موضوع تحقیق جدیدی را به روان شناسان ارائه بدهم.
راستی، تو! دوست عزیز! "چیزِ دیگر" !
تو تنها آدمی هستی که گم کردنت ترس دارد.
من به شاینی گفتم خودم صدها سال بعد همه چیز را به تو خواهم گفت و او لازم نیست برای من تلاشی کند.
ولی داشتم فکر میکردم اگر صدها سال که چه عرض کنم! سال بعد تلفن را برداشتم و پس از کلی کلنجار رفتن با خودم، چیزی به تو گفتم و بعد فهمیدم که شماره ات عوض شده یا همچین چیزی...واقعا چه خواهم کرد؟
فراموشی؟ نه! کار من نیست!
ترسیمِ عزیز!
تو اینقدر ملیحی که بخوام به عنوان قالبم انتخابت کنم!
فکر نمیکردم اینقدر زود نظرم عوض شه!!!
